Zatem nie zna ciał, bo ono jest ograniczeniem i zamyka na połączenie w miłości. Energia miłości wypełnia cały kosmos i jest aktem stwarzania. Wszystko ulega ciągłej zmianie, bo tworzenie jest wszędzie obecne gdziekolwiek spojrzysz. Jedynie zimno zamyka na miłość, na tworzenie, bo to zastój.
Ciepło daje akt wzrostu miłości, a tym samym jest twórcze. Upał to zbyt duże gorąco i spala to, co zostało stworzone. Zarówno zimno jak i upał, są ograniczeniem i skrajnościami do przejawów twórczej miłości. Miłość poprzez dawanie tworzy lecz zachowuje, to co daje. To fenomen Boga, który tylko daje.
Miłość nigdy nie umniejsza swej wartości. Jedynie ciało i umysł ego, oddzielają od połączenia z miłością i tracą. Kiedy puścisz tę formę cielesną i połączysz się ze swoją miłością, wówczas radość wypłynie na zewnątrz, która jest zaraźliwa. Możesz obdarzać tą radością świat, niezależnie od ciał, które zamykają na miłość uniwersalną.
Jedynie chichot ego wypływający z blokady przed miłością – uznajesz za radość. To fałszywe podejście do prawdy o tobie samym. Jeśli miłość nie zna ograniczeń, to musi być wszędzie i na zawsze. Czy to kojarzy ci się ze Stwórcą życia?
Tak, bo tylko miłość może stwarzać coś nowego. Połączenie w parze rodzi nowe ludzkie życie. Jeśli w parze nie ma miłości, jedynie seks wówczas jest problem z poczęciem dzieci. Przyroda na wiosnę odnawia i stwarza nowe rośliny, drzewa czy kwiaty. Dzikie zwierzęta i domowe, wydają potomstwo na wiosnę. Przyroda to miłość. Zieleń jest projekcją miłości a kolory jej owocem.
Człowiek jest stwórcą na wzór swego Ojca Niebieskiego, gdy tworzy z siebie coś nowego. Kiedy miłość jest wyłącznością tylko w parze lub rodzinie to wiadomo, że ego zawładnęło umysłem i ograniczyło miłość do małej formy.
Dzikie zwierzątka, ptaszki czy rybki one nieświadomie rozsyłają miłość, dlatego tak nam się podoba patrzeć na świat przyrody czy zwierząt w naturze. Jesteśmy spragnieni tej czystej, spontanicznej miłości, radości i zabawy bez ograniczeń. To nas wznosi i przypomina, że każdy z nas jest tą miłością, zamkniętą w klatce „ego” ograniczeń.
To ego nie pozwala na spontaniczność, na radość wypływającą poprzez ciało i dzielenie się tym uczuciem z innymi. Ego jest ograniczeniem dla miłości. Kiedy ego upada, wówczas miłość wypływa z człowieka, dając radość tworzenia i dzielenia się owocami miłości.
Świętość świata jest wszystkim, co jest prawdziwe, bo świętość to światło, to miłość i radość tworzenia. Świętość jest nieograniczona jak miłość, bo jest boskim atrybutem świata. Dążenie do miłości, jest tym samym co osiąganie świętości. Świętość to czystość, ciepło i radość bez ograniczeń.
